En toch heeft onze mind het vaker voor het zeggen, zit deze vaker aan het stuur.
Bijzonder interessant eigenlijk.
In mijn vorige blog ‘Als het doek valt’ schreef ik over de rollen die we allemaal vervullen in ons dagelijks leven. En dat er vaak een levensgebeurtenis nodig is (een overlijden, burnout, ziekte etc) om ons aan te zetten tot een zeker transformatie.
De rollen die we vervullen geven ons een gezicht, een identiteit. Ze zijn vaak context afhankelijk. Vraag iemand in een zakelijke of trainingssetting om zich voor te stellen en de kans is groot dat hij vertelt wat voor werk of opleiding hij doet en heeft gedaan.
Vraag in een ontmoetingsgroep waar moeders samen komen om zichzelf voor te stellen en ze zullen beginnen met het vertellen hoeveel kinderen ze hebben, hoe de kinderen heetten en hoe oud ze zijn.
De context van met wie en met welk doel we samen zijn, maakt de verbinding en draagt bij aan het creëren van de WIJ van de groep.
In sommige gevallen is het best hard werken om onderdeel van die ‘wij’ te mogen en kunnen zijn.
Enkele groepen zijn al voor langere tijd in je leven, andere wat korter. Door de waan van de dag stellen we onszelf de vraag niet makkelijk of de rollen die we vervullen onszelf ook vervullen als mens. We hebben vaak niet geleerd om onze gewaarwordingen en werkelijke gevoelens te herkennen, omdat we minder geneigd zijn te leven in contact met ons lichaam.
We denderen door en doen wat we altijd al deden. Om jezelf te leren kennen; je wensen, je pijnen, je dromen en waar je nu staat, is je lichaam een fantastische ingang.
Een voorbeeld:
Een zwemend gevoel van vermoeidheid in je lichaam fluistert naar je en vraagt om je aandacht.
Je mind denkt, kom op, niet piepen en doorgaan. Dit moet af.
Als je niet luistert naar de signalen van je lichaam, dan gaat het tegen je praten met wat hardere stem, je spieren in je nek en schouders gaan verstrakken.
Je mind zegt, kom op nog even. Ik wil dit echt gedaan hebben. Over een paar dagen is het weekend en wordt het vanzelf weer rustiger.
Je lichaam wil niet genegeerd worden en begint te schreeuwen. Je krijgt een flinke hoofdpijn.
Je mind zegt, hup wat pijnstillers innemen, misschien nog een paar meer, en dan kan ik het toch allemaal afmaken.
In het gunstigste geval krijg je daarna een migraine waaraan je je wel moet overgeven en je rust moet nemen.
Signalen
Ons lichaam geeft heel veel signalen af over hoe we in ons vel zitten, maar ook over onze rollen en de relaties die we hebben met andere mensen.
“Als ik praat met die ene vriendin voel ik me ontspannen en op mijn gemak, bij die andere is er altijd een soort van alertheid en een onderbuikgevoel.”
Als we de signalen van ons lichaam leren voelen en leren kennen dan geeft het heel veel informatie over hoe we ons verhouden tot onszelf en die ander. Maakt de rol van werknemer, vriend, partner mij blij en energiek? Of is het beter om te stoppen bij die werkgever, met die vriendin, met mijn relatie omdat deze niet voedend is voor mij?
In veel gevallen is het innemen van medicijnen die de signalen van ons lichaam onderdrukken een actie van het ego.
Liever nog blijven we de oncomfortabele rol vervullen en onderdrukken we de pijn, dan dat we de realiteit in de ogen kijken.
Soms is het zijn in een vervelende positie altijd nog beter dan niet weten wat er komen gaat. Uit angst voor verlies van identiteit, of uit angst voor wat er komen gaat als we ergens uit durven stappen.
Schijnzekerheid die je verlamt en weerhoud van groei.
De angst voor verlies en pijn dien je te trotseren om te kunnen groeien.
Wie ben jij als de rollen die je vervult maar jou niet vervullen wegvallen? Wie durf je te zijn?
Een uitnodiging om contact te maken met je lichaam en te leren luisteren naar haar wijsheid. Het creëren van een mooi intern samenspel, zodat je lichaam het niet over hoeft te nemen en jij lekker in je vel kunt zitten.
