Al vanaf mijn 18e levensjaar ontmoet ik al grijze haren op mijn hoofd.
Na jaren van schaamte (jaja, nogal kun je hier niets aan doen, ik schaamde me) en verven werd ik het meer en meer zat. Iedere 3 weken kon ik weer in de verf om de uitgroei te verbergen.
Mijn haar werd er niet gezonder van, mijn zin om te verven steeds minder, maar ook een innerlijk proces begon te wringen. Ik begon mezelf wat vragen te stellen:
Voor wie verf ik mijn haar eigenlijk?
Waarom verf ik mijn haar?
Kan ik mezelf nemen zoals ik ben?
Heb ik de moed om mezelf te laten zien?
De grote grap was dat deze vragen zich natuurlijk in meer contexten afspeelden dan alleen met het verven van mijn haar.
Het grote onderzoek begon ;)
Welke betekenis geef ik dan eigenlijk aan (mijn) grijs haar?
Grijs haar stond voor mij gelijk aan ouderdom, het verliezen van de jeugd en schoonheid. En ouderdom in onze maatschappij betekent vaak dat je er niet meer bij hoort, er niet meer toe doet. Verhip…..daar heb je die grijze muis!
Waren dit werkelijk mijn denkbeelden of is dit wat me al die jaren voorgeschoteld is?
Waar moet of wil je aan voldoen en waarom?
Na een innerlijk proces van bijna 2 jaar was ik dan eindelijk zo ver. Ik durfde de stap te zetten van een betaalde baan naar zelfstandig ondernemerschap……ik durfde te gaan voor mijn passie. Ik durfde het aan om mijn haar uit te laten groeien, naar zijn eigen grijze kleur.
Bijzonder om te ervaren dat mijn omgeving er nog meer van leek te vinden dan ik (hihihi).
Ik verwelkom het proces van mezelf meer en meer laten zien zoals ik ben. En als dat niet voldoet aan wat men/de maatschappij er van verwacht dan is dat wat het is.
Zoals iemand die ik enorm waardeer eens zei:
I’d rather be someones shot of whiskey dan everybodys cup of thea.
