‘Er staat geen grassprietje verkeerd in het hele universum’
Deze uitspraak van Jed McKenna zie je zodra je op de homepage van mijn website komt.
Als dat zo is, hoe kijk je dan naar het leven en zoals nu naar de Coronapandemie?
Tijdens je leven, vervullen je iedere dag opnieuw diverse functies.
Thuis, op je werk, bij je vrienden.
En aan die functies ontlenen we het grootste gedeelte van onze identiteit.
De diepgewortelde biologische en psychologische behoefte van ieder mens om ‘er bij te horen’ nodigt je uit om in iedere rol graag de beste versie te zijn.
Hiervoor doe je vaak je uiterste best en soms is dat best hard werken, zeker in een westerse economisch gestuurde maatschappij.
De manier waarop we de meeste van onze functies invullen zijn bepaald door wat we aangeleerd hebben gekregen in onze jeugd. We zijn zo ontzettend geconditioneerd in onze jongste jaren (waarin onze hersenen nog in een soort van hypnose toestand zitten), dat we zelden vraagtekens zetten bij onze eigen overtuigingen of onze manier waarop we naar de wereld kijken.
Wat er thuis in je gezin als goed en fout wordt gezien en wat dus ‘normaal’ is, is daarmee een erfenis die je als kind onbewust volledig meekrijgt.
Als een kind opgroeit in een gezin waar het onveilig is, dan is onveiligheid ‘normaal’ voor het kind.
De volgende stap is school. Het onderwijssysteem wat niet voor ieder kind even krachtig heeft gewerkt en de leerkrachten die je hebt gehad hebben ook een enorme invloed op hoe je later als volwassene de wereld ervaart.
Ben je waardevol, ook als je misschien niet zulke goede cijfers haalde?
Waar op school zat je in de pikorde? Werd je als laatste gekozen bij de gymles? Wat was op school belangrijk om erbij te horen en kon je daaraan voldoen?
In de jaren van de jeugd wordt de blauwdruk voor het leven ontworpen.
Dit heeft invloed op de vrienden waar je mee omgaat, je veerkracht, het werk wat je doet en in welke organisatie je werkt. Wellicht gaat alles een hele poos zijn gangetje en heb je een prima leven.
En dan gebeurt er iets, wat je niet had verwacht of wilde. Een levensgebeurtenis die zoveel impact heeft, dat alles wat waar voor je was op losse schroeven zet. Een overlijden, een scheiding, een verhuizing, een burnout een pandemie.
Gevoelens van verdrietangst, onmacht, rouw worden je meester.
De weg loopt dood…..alles waarvan je zeker wist dat het waar was, is niet meer zeker.
Na de fase van verdriet, rouw en afscheid van wat er was, komt er een nieuwe fase.
En die fase nodigt uit tot magie.
Je mag zelf gaan onderzoeken wat waar is voor jou.
Oude vooronderstellingen en overtuigingen mag je gaan toetsen op waarheid.
Je mag een nieuwe weg gaan maken.
Welk pad of welke paden wil je nu gaan bewandelen en met wie?
Welke richtingaanwijzers blijven en welke behoren tot het verleden?
En welke gidsen leveren een bijdrage aan de richting die je kiest op dit moment.
Een kans om jouw pad te verleggen. Het diepe karrenspoor achter je laten en een nieuw spoor creëren.
Dit proces vraagt om moed, om lef en om wakker worden. Daarom is er voor mensen vaak iets van buitenaf nodig (een pijnlijke gebeurtenis) om dit in gang te zetten.
Als de weg doodloopt, heb je diverse keuzes:
1. omdraaien of stil blijven staan
2. goed om je heen kijken en een nieuwe weg creëren. Wellicht is deze nog niet geplaveid en wellicht is het ontginnen een geweldig proces.
Er staat dus echt geen grassprietje verkeerd in het hele universum.
